اصولا” ایمنی صنعتی رشته ای است گسترده که به مجموعه تدابیر، اصول و مقرراتی گفته میشود که با به کارگرفتن آنها می توان نیروی انسانی و سرمایه را در برابر خطرات گوناگون در محیطهای صنعتی به گونهای مؤثر و کارا نگه داری کرد و به این وسیله یک محیط کار بی خطر و سالم برای افزایش کارایی کارکنان بوجود آورد.
ایمنی صنعتی علمی است که در پیشگیری از بروز حوادث در محیط کار به یاری انسان می شتابد و همواره در راستای حفاظت و حراست از نیروی کار و سرمایه گام بر می دارد.
آخرین اخبار
لینک های مفید
حوزه ارگونومی فیزیکی می تواند در یک سری از اصول مدون، خلاصه گردد شد شما می توانید این اصول را در این مجموعه ملاحظه نموده و آنها را در محل کارخود, خانه و یا هر جای دیگر اجرا کنید.
مواد شیمیایی مختلف خصوصیات و میزان سمیت متفاوتی دارند. مواجهه با مواد شیمیایی سمی، می تواند منجر به اثرات مختلفی شود که شدت آنها با توجه به راه مواجهه (تنفسی، پوستی و گوارشی ) و میزان تماس، متفاوت خواهد بود.
ارزیابی به معنای ارزشیابی این است که چگونه مواد خطرناک مورد استفاده در محیط کار ریسک های بهداشتی را در بر دارند.
در طول جنگ جهانی دوم، زمانی که فن آوری و علوم انسانی، برای اولین بار به طور منظم با روشی هماهنگ مورد استفاده قرار گرفتند، علم ارگونومی به عنوان تخصصی شناخته شده پیشرفت کرد. فیزیولوژیست ها، روان شناسان، انسان شناسان، پزشکان ، متخصصین علوم کارو مهندسین ، همگی متوجه مشکلات ناشی از عملکرد تجهیزات پیچیده نظامی شدند. حاصل همکاری متقابل ایشان چنان امیداوار کننده به نظر رسید که پس از جنگ، در بخش صنعتی نیز دنبال شد. توجه به این علم ، خصوصا در اروپا و ایالات متحده به سرعت افزایش یافت به گونه ای که در سال ۱۹۴۹ به تاسیس اولین انجمن ارگونومی ملی درانگلستان انجامید و ازآن زمان بود که واژه ارگونومی مورد استفاده قرار گرفت. فعالیت مذکور در سال ۱۹۶۱ با ایجاد اتحادیه بین المللی ارگونومی پیگیری شد که در حال حاضر در اکثر کشورها و یا منطقه جهان عضو فعال دارد.
یکی از مشکلات مهم صنایع بالاخص در کشورهای در حال توسعه، مشکلات ایمنی و بهداشت پرسنل شاغل در صنایع میباشد. ایمنی به عنوان شاخصی در خصوص درجه نسبی فرار از خطر و همچنین بهداشت حرفهای به عنوان مفاهیمی جهت ارزیابی میزان تماس شاغلین با آلایندههای مختلف و متعدد محیطهای کار از جمله موارد حائز اهمیتی هستند که مدیران صنایع میبایست به آن توجه نمایند. بدیهی است شناسایی و کنترل خطرات برای بالا بردن سطح بهروری در سایه دارا بودن محیطی بهداشتی، ایمن و کارگرانی سالم است.
از آنجایی که در مواقعی ، کنترل بخشی از عوامل زیانآور شغلی (شامل عوامل شیمیایی، فیزیکی، مکانیکی و بیولوژیکی) در منبع تولید و همچنین در مسیر انتقال عملی نبوده و یا بسیار مشکل میباشد تنها راه حل باقیمانده تجهیز پرسنل به وسایل حفاظت فردی مناسب و استاندارد خواهد بود. البته باید به این امر نیز توجه کرد که استفاده از وسایل حفاظت فردی معمولاً آخرین خط از خطوط دفاعی در مقابل شرایط بالقوه خطرناک محیطهای کار محسوب میشود، زیرا اغلب مقررات ایمنی امروزی نظیر مقررات کمیسیون اروپایی و همچنین اصول مدیریتی نوین ایمنی، کنترلهای فنی و مهندسی و در مرتبه بعدی کنترلهای مدیریتی را به عنوان اولین و مناسبترین متد حفاظتی کارگران در برابر مواد و شرایط خطرناک طبقه بندی مینمایند. همچنین مقررات اداره بهداشت و ایمنی حرفهای آمریکا نیز استفاده از PPES را به عنوان آخرین راه کنترل مواجهه با شرایط خطرناک طبقهبندی کرده و بیان میکند که کاربرد PPES زمانی به عنوان یک راه حل جایگزین مطرح میباشد که بنا به دلایل اجرایی، فنی و اقتصادی قابل قبول، بکارگیری کنترلهای مهندسی و مدیریتی عملی نبوده و یا نتواند سطح مواجهه کارگران با عوامل زیانآور را به حد بیخطر و یا قابل قبول کاهش دهد. بنابراین به وضوح پیداست که کاربرد وسایل یاد شده اغلب به عنوان آخرین راه مقابله با مخاطرات متنوع محیط کار محسوب میشود.